მთვარეთა ჩუმი, უხმოზე უხმო გრილი ზორვებით,
ეცემა ჩქამი და ფშვინავენ დინოზავრები.
კეთროვან ღამით დაცისფრული კიდობანები
ნაზარევლებით დაღლილ ტანებს განიბანებენ.
თეთრ ტილოებით კიაფობენ ანგელოზები,
დახორკლილ მინებს – შერუჯული თაღი ეზრობათ.
მარადისობა – სხეულების ცივი საზვერე,
მღვიმით ბრმობილი სხვა ქირონები.
მზეების ნათელს დაღვრემილი აღარ უმზერენ
თეთრ დუმფარებზე ჩამომსხდარი მღაბიობები.
