ის დღეები დაიკარგა.
ღამე – რაღაც მზიანი –
ისევ ახლო დაიქარგა
ქალაქის ყრუ ზიანი.
სინათლე ჩქეფს როგორც წყარო –
უდაბნოის თვალები –
მინდა ღელვა დაგიწყნარო,
მაგრამ არ იღალები…
და მიდიან ფიქრთა თანა
ცეცხლთა შენთა დინება,
მტკვარის გესმის ნელი ნანა,
მაგრამ არ გეძინება.
შენ, მზიურო ღამის ქარო,
მიგაქვს ყველა ვარდები…
მსურს ამ ლექსით დაგაწყნარო,
მაგრამ არ დაწყნარდები.
