რა მიმზიდველი იყო ზღაპარი –
შორეულ ქალის, შორეულ გედის,
არ ვიქნებოდით ჩვენ თანაბარი
პალადინები ერთი იმედის.
მადლობა უფალს: არა ვარ რუსი,
ჩვენ გვაშორებდა მხოლოდ სართული:
რომ ჩემს ძარღვებში, წვეთი-ბურუსი
სისხლი არ არის არა ქართული.
მაგრამ ერთგვარად ხედავდა თვალი,
დაბინდებული ნისლით და ყინვით
და ერთნაირად ვიყავით მთვრალი
შენ შენი თოვლით, მე ჩემი ღვინით.
