აკაკი წერეთელი ნათელა

თავი III

ვინ მოსთვლის, ჭირი რამდენი
უნახავს ანის ქალაქსა!..
სისხლით მორწყული არ იყოს,
ვერ ნახავ მტკაველ ალაგსა!
ყოველი მტერი ძველთაგან
ამ კუთხეს მოაწყდებოდა;
მკვიდრი, დამხვდური მამაცად,
თავგამეტებით წყდებოდა.
დღეს ერთი იყო, ხვალ სულ სხვა:
მტერი მტერს ენაცვლებოდა!…
ურდო ურდოზე მოსული,
არვისგან დაითვლებოდა.
მაგრამ ქალაქი ტანჯული,
განსაცდელს უმაგრდებოდა,
და, ვით ამირანს გულ-მკერდი,
წყლული-წყლულ უმთელდებოდა!…
ძლივსღა სულმობრუნებული,
ხელახლა აოხრებულა:
შესულა ურდო მონგოლთა,
ნოინი გამთავრებულა!..
სამეფო ტახტზე დამჯდარა,
ის… სისხლით უმაძღარია!…
აქედან მიდის საომრად
ოთხკუთხივ!.. მიუხარია!..
სხვა ქვეყნის ტანჯვა, აკლება
მათი წესი და რჯულია!
დღეს გამარჯვების ლხინი აქვსთ,
უზომო სიხარულია.
ზურნის ჭიჭყინში გაისმის
კიჟინა გამარჯვებისა
და ჭიანურში – ქვითინი
სხვადასხვა მხარეებისა.
ფიალად ხელში უჭირავსთ
კაცის გამხმარი თავები!…
ზიზღის ბუდეა იმათი
ყოველგვარ სანახავები.
სწორედ ამავ დროს გარეთ-კი
სულ სხვა ამბავი რამეა:
დამდგარა ტანჯვა-კრულვის დღე
და მწუხარების წამია!…
ალყად შეუკრავს დარაჯებს
დიდი მოედნის პირები,
შუაში ხელფეხშეკრული
ჰყრიან ქართველი გმირები.
ტიტველზე თაფლი წაუსვამთ
მზეს უფიცხებენ მხურვალსა!
წყალს ნატრულობენ, არა აქვსთ…
ყელი უშრებათ მწყურვალსა.
გარს ეხვევიან ბუზები…
სად არის მომგერებელი?!
შორსა ჰყავთ ჭირისუფლები
და მათი დამტირებელი!..
ჰკითხავს მტარვალი: “ვინა გყავთ
მომხრე და მოზიარეო?”
– ამ ქვეყნად ზღვა და ხმელეთი,
მაღლა ცა, მზე და მთვარეო!
დაცინვით ეუბნებიან,
შიში არა აქვსთ რისხვისა…
რა იცის გულში ნადები
და საიდუმლო სხვამ სხვისა!
გამოჩნდა შორით მხედარი;
ცხენი მოჰყავდა ოთხითა,
მოედნის პირზე შეჩერდა,
თვალს ავლებს ყველა კუთხითა.
უბრძანა დარაჯთუხუცესს:
“ვინა ვარ, ვერ მიცანიო?
ნოინის უცხო სტუმარი,
ცოტნე ვარ დადიანიო.
“ქართველ ერისთვებს, დიდკაცებს,
სადა აქვსთ მათი ბინაო?
მეც უნდა მათთან მივიდე,
წამყევ, წამიძეღ წინაო!”
დაცინვით უთხრა დარაჯმა:
“არ ბრძანდებიან შორსაო!…
და ჩვენც შინაყმად ვახლავართ,
როგორც ნოინის სწორსაო!”
შევიდა წრეში ქვეითად,
პირდაპირ მიეშურება,
გულ-ღვიძლს უსივებს ნაღველი
და სიმწრით პირი უშრება!…
მივიდა, ნახა ტყვეები…
შეჰყვირა: “ვაშა! ვაშაო!
დღეს უფრო ბრწყინავს თქვენი მზე,
ვარსკვლავმა იკაშკაშაო!
“გმირნი ხართ, კვდებით გმირულად,
საქრისტიანოს მსხვერპლადო,
ამიერ საშვილიშვილოდ,
სამშობლოს სადიდებლადო!
“მაგრამ რას მერჩით მეგობარს,
ყველგან თქვენს მოზიარესო,
რომ გამომწირეთ თქვენში და
დამაგდეთ იქით მხარესო?!”
ეს სთქვა და გაიძარცვა ტანს,
დაჯდა ტყვეებთან ტიტველა!…
თავი გასწირა ნებითა
და გააკვირვა სუყველა!..