აკაკი წერეთელი ნათელა

თავი II

ცაში ვარსკვლავი ვარსკვლავზე
ღვთისაგან დანათესია,
მაგრამ იმათში ყველაზე
შუქურა უკეთესია!…
ბევრია საქართველოში
პირთამზე, მზეთუნახავი;
მაგრამ, “ნათელას” რომ სჯობდეს,
არავინ არის მნახავი.
ტანადობა აქვს ალვის ხის
და თვალადობა მთვარისა,
ღიმილი – ცისკრის ვარსკვლავის
სხივოსან-მოელვარისა.
ვარდს მიუძღვნია ელფერი,
სინაზე – ტურფა იასა;
ზედ შუქი მოუფენია
სამოთხის კარსა ღიასა.
ცისფერი მისი თვალები
სამოთხის ჩამსახველია!
კოჭებამდე სცემს ხუჭუჭი,
შავი, უკუნი, ბნელია!…
ქალია ქველი წერეთლის,
პატრონი “მოდინახისა”,
უნებლიეთად დამგები
სასიყვარულო მახისა!
აღარც დედა ჰყავს, არც მამა,
ობლობით განაზარდია…
ცით მოწყვეტილი ვარსკვლავი,
ედემში რგული ვარდია!
სადაც კი საქართველოში
განთქმული მეომარია, –
თვალი იმისკენ უჭირავს,
ნათელას მაძებარია.
მაგრამ ნათელას პასუხი
საერთოდ გადაჭრილია:
“ჯერ ჩემი გული ყველასთვის,
როგორც სამარე, გრილია!
“და ვერაფერი გაათბობს,
თუ არ სხვაგვარი გმირობა!
საცოლოდ იმან მიგულოს,
ვინც შეასრულოს პირობა:
“მე ერთი ჩოხა შევკერე,
თეთრი რამ… მშვენიერია!
წელში ვიწროა, წერწეტი,
ბეჭებში განიერია.
“არსად ეტყობა ნაკერი,
ძაფები დაკარგულია.
და ოქრო-მკედით ნაჭედი,
სახეებ-მოქარგულია.
“შვიდი მტკაველი სიგრძე აქვს,
და შესაფერი განია!…
ოქროს ღილები შემიბამს,
ცრემლებით გამიბანია.
“ვისაც ის ტანზე მოუვა,
იმან ჩაიცვას, სხვამ არა!…
მაგრამ სხვაც არის პირობა,
ეს ერთი მარტო არ კმარა:
“წავიდეს, მტრებში იომოს,
გვიჩვენოს ძალა მკლავისა,
წითლად შეჰღებოს საპირე
ამ ჩემი ნახელავისა!…
“ნახოს სახელი მისთანა,
რომ არ ენახოთ არც ძველად:
ასოცი თავი მომართვას
ჩემი სარების სარქველად;
რომ შემოევლოს მესერად
ამ ჩემ დიდ ციხე-დარბაზსა…
და მაშინ მხოლოდ ეს გული
გათბება… დასდებს მას ფასსა!”
ყოველი კუთხით გაისმა
ეს უცნაური პირობა!
ყველას უნდოდა ესინჯა…
გამოეცადა გმირობა.
მთლად მოეხიბლა ქვეყანა
ნათელას ციურ სახესა:
გუნდად და გუნდად მოატყდენ
გმირები მოდინახესა!…
სინჯვენ… არ ერგო ის ჩოხა
არავის ტანადობასა!…
ეთხოვებიან ნათელას
და სჯერდებიან დობასა.
დღე დღეზე მიდის, თვე – თვეზე,
გარბიან წელიწადები!
და ფრთებს იკვეცავს სურვილი,
ნათელას გულში ნადები:
“ვაი, თუ ცუდად ვკარგავდე
ჭაბუკ დროს, სანეტაროსა,
და ჩემმა გიჟმა ოცნებამ
ამაოდ ჩამიაროსა?”