ლიტერატურა
-
ილია ჭავჭავაძე – ციური ხმები
ციურნი ხმები —ეგ საკვირვლები,როს მომესმიან,მსწრაფლ მომითხრობენ,საიდამ სრბიანდა სად სცხოვრობენ,და ნელს სიხარულსმიგალობებენ.ციურნო ხმებო,ოჰ, საკვირვლებო!მეც ქვეყნის ხმითა,ხმით ცოდვილითა,მათ ვაძლევ ბანსა, —და მშვიდობასა,აღტაცებასაჰგრძნობს…
Read More » -
ილია ჭავჭავაძე – ხმა გულისა
ჩუმ მაღნარშია წამოწოლილივიყავ, ზედ მედგა ხის უხვი ჩრდილი,და საიდღამაც ნაზი ბულბულისტვენდა სიყვარულს გაგიჟებული.დიდხანს და დიდხანს ვუგდებდი მე ყურსიმ ხმას საკვირველს,…
Read More » -
ილია ჭავჭავაძე – კაცია-ადამიანი?!
„მოყვარეს პირში უძრახე,მტერს პირს უკანაო”. გონიერი ანდაზა. რიტორიკაში სწერია: ყველაფერი შესავალით უნდა დაიწყოს კაცმაო. ჭეშმარიტია. ჩვენც ისე დავიწყოთ. ვინც ლუარსაბის…
Read More » -
ილია ჭავჭავაძე – სიტყვა-ეპისკოპოს გაბრიელ ქიქოძისადმი
საკმაოა კაცმა გაიხსენოს მარტო სახელი გაბრიელ ეპისკოპოსისა, რომ გულში მადლი ჩაეფინოს, ვითარცა მზის შუქი. თითოეული წამი მისი ცხოვრებისა, მოძღვრებაა, მაგალითია,…
Read More » -
ალექსანდრე მჭედლიშვილი – მიუყვება კაცი ბილიკს
“აფრიალდნენ საზღვარზე შავზე შავი სვავები–ყუმბარმტყორცნელები,მძიმე თვითმფრინავებისურთ, რომ გადმოანგრიონ ხალხის ნახნავნათესებიქალაქები სოფლები გზები უდიადესი” გალაქტიონ ტაბიძე ქართულმა შენაერთებმა ერთი, ორი დღით…
Read More » -
ვასილ ბარნოვი – ყვავილებში
სევდის ბარს შეველ შენაღონები, მოკრეფად მსურდა ვარდის კონები! 1 “ჩაყვითლებული კუზიანი კი იდგა დარჭმულ ისართან. ძარღვიანი თითები გადაეჭდო ერთმანეთზე და…
Read More » -
კონსტანტინე გამსახურდია – ფრიდრიჰ ნიცშეს
იყო გოლგოთა, ვაიმარი და სილს მარია.ახალი დროის მატიანე შენ მოგინდება,შენ გვაგრძნობინე, სინამდვილე რომ სიზმარია,რომ ახლოვდება ძველ ღმერთების შემობინდება.ანთიხარ ისე… (მაგრამ…
Read More » -
ალექსანდრე მჭედლიშვილი – ბეღურებთან ერთად
გვიანი შემოდგომაა, თითქმის ზამთრის პირი. ღამეა, კარავში ჯარისკაცები წვანან. კარვის კარები და ფანჯრები დახურულია. ღამის სიჩუმეს და წყვდიადს ბუკნაჭოტის კივილი…
Read More » -
ვაჟა-ფშაველა – ამოდის, ნათდება!
ვინ ამბობდა ამას? სად ან როდის? ღამეა. თოვლით გადალესილა მთა-ბარი; სულშეხუთულია, ისე შებოჭილი, რომ დედამიწის ძვლებს ჭყრიალი, ჭახჭახი გააქვს. ბუნება…
Read More » -
ვაჟა-ფშაველა – ამირანის ხმალი
იგივეა, დაბერებულა: თმა გასთეთრებია, წელშიც ცოტად მოხრილა. უზარმაზარი კონა მოიტანა შეშისა და კერის პირას დაყარა. – ოჰ, ძალიან დავიღალე, –…
Read More »
