გავსცდით ხანდაკსაც, ეს ბაღებში მყოფი ხევია,
მაღალი კოშკი გადაჰყურებს ქსანიდან ახოს…
და ის ქალი კი (ეხლა მალე კავთისხევია)
იმავე მღვრიე გულგრილობით მიყვება ახოს.
დედაენიდან კალოობას და დღეთა ამბის
კასპის ერთ დიდ კლდეს, ვერავისი კლდე ვერ სჯობია,
შევხვდი მეგობარს: ვარდის ნაცვლად კუკური ბამბის
გულზე ბნეული, ჩვენი დროის თანამგრძნობია.
