ეს იყო ოქტომბრის დამლევს,
იმ დროს, როდესაც თვითეული ღრუბელი
ცაზე ვერსალსა ჰგავს.
დაღალული მზე ვეღარ ათბობს მათ:
შემოდგომაა.
გარინდებით იდგნენ ხეები.
და
დაცალიერებული ხის სკამები
იწვევენ ილიუზიას
წარსული ზაფხულისას;
გაჰქრა ზაფხული,
ოცნებიანი ახალგაზრდა ქალი,
ირისისფერი ტანსაცმელით,
ოქროსფერი თმით,
ვერონიკას სახით
და ცისფერ ყდიანი წიგნით ხელში
(შელლი, ეწერა წიგნს)
ნელი ნაბიჯით მიდის ბილიკზე.
ცაცხვებთან მან ჯიბის დანით
ხეზე ამოსჭრა:
მერი.
ეს მისი სახელია.
სადღაცა აპობენ შეშას.
ჰაერი სპლინითაა გაჟღენთილი.
უეცრად ცაზე
მელანქოლიურად გაწოლილი
ღრუბელი სწრაფად აირია.
მზე სრულიად დაიფარა.
შეირყა გარინდებით მდგარი ხეები.
დატრიალდა ჰაერში
ყვითელი ფოთლების სვეტი,
ახმაურდნენ ხმელი ტოტები.
ქარმა გადაშალა პოეტის
შელლის წიგნი
სწორედ იმ ადგილას,
სადაც იწყება საუკეთესო სტრიქონები
„გაფრენილი დღეებისა“.
ყოველი ახალი წლის ღამეს
გამახსენდება ეს, გადმოვიღებ მიუსსეს წიგნს,
იქ ერთი სონეტი მეთორმეტე გვერდზე
ასე თავდება:
„ოჰ, არ ველოდი, ქალბატონო,
მე თქვენგან ღალატს!“
განა ეს სტრიქონი
არ ღირს მთელ პოემად?
მე თვით არ ვიცი, რა მემართება.
ვერ ვისწავლე ერთი წამით მაინც დაცხრომა!
მინდა გადმიშვას ნისლ-მოხვეულმა
მთებმა, რომ დავინახო ქვეყნის
ყველა პოლიუსები:
მე მოვითხოვ სიტყვას.
მე გადავხედავ ქვეყნებს.
და ხმამაღლა ვამბობ:
უარგყოფ!
მიყვარხარ!
ორი მილიონი თვალებით
ვუცქერი ახალს
ათას ცხრაას ოცდასამს წელს
და ვამბობ:
გაუმარჯოს მომავალს!
