მახსოვს: ჩემ შემშლელ მწუხარების ჟამს
ჩემებრ მწუხარეს ვეწვეოდი მთას,
და ღამე თავის სილამაზეში
შემომახვევდა მშობლიურ კალთას.
სევდიანი და დაფიქრებული
ცის უდაბნოში სცურავდა მთვარე,
სცურავდა მთვარე და თეთრი ნათლით
ივერცხლებოდა გარს არემარე.
თეთრი ზოლები შორი მთებისა
იკარგებოდენ ცისა სიღრმეში
და ხის ფოთლები ფერხულს უვლიდენ
ნიავის ველურ სიხალისეში.
ქვევით კი, ნისლით შემოსუდრული
და მოწყენილი ოხრავდა მტკვარი,
ნაწყვეტ-ნაწყვეტად ისმოდა გმინვა,
ძლივს გასაგონი, ძლივს ამომსკდარი.
მე კი ვცდილობდი არ გამეგონა
კაცთა გულიდან ნაფეთქი ხმობა –
ღამის უსივრცო საკურთხეველთან
იკარგებოდა კაცთა ობლობა.
მე ღამის სახეს უფრო ვწვდებოდი,
ვინემ კაცისას, როცა ნარნარი
ცის უდაბნოში სცურავდა მთვარე,
ციდან ძახილი მესმოდა წყნარი.
მეხატებოდა წარმტაცი მხარე,
რომლის არ არის ამ ქვეყნად ფასი,
რომელს ამშვენებს მთვარის ნათელი
და აფერადებს ვარსკვლავთ კისკისი.
მთვარევ, შენ იცი ეს საიდუმლო,
რომელსაც გულით დავატარებდი,
ქვეყანას უშნოს და ულაზათოს
შენს მინაზებულ შუქს აფარებდი.
არ იყო შენთვის არც საუკუნე,
არც წელიწადი, არც ერთი წამი.
იყო უკვდავი მშვენიერება,
განუსაზღვრელი იყო კამკამი.
იყო ის გრძნობა გამოუთქმელი,
რომელიც მხატვარს ვერ შეუქმნია,
შემოქმედის ხელს გამოუსახავს
და ადამიანს ვერ შეუგნია.
შენ იცი მხოლოდ, თუ რასაც ვგრძნობდი
მარტოობაში შუაღამისას,
რომ ღამის სახეს უფრო ვწვდებოდი,
უფრო ვწვდებოდი, ვინემ კაცისას.
