მახსოვს ზამთრის შეღამება
სიჩუმე და ბინდი ჩქარი.
ძლივს ანათებს სარკმელს ჭრაქი,
სარკმელთან კი სტირის ქარი.
ვწევარ ბავში ავადმყოფი,
ტანს ნაბადი მხურავს ზედა.
და იდუმალ მწუხარებით –
სასთუმალთან მიზის დედა.
„ჩემო ბიჭო! – ამბობს იგი –
დაიძინე ტკბილის ძილით,
რომ ჯანღონით აღსავსე და
მხიარული ადგე დილით –
დაივიწყე ეს გრიგალი
დამივიწყე, შვილო, მეცა,
მოიგონე ტყის შრიალი
და ზაფხულის ლურჯი ზეცა.
მოიგონე ვერხვის ჟრჟოლა,
ტყეს იქით კი მინდვრიდანა –
როგორ ღელავს, როგორ მიდის,
როგორ ბრწყინავს ოქროს ყანა“.
მე ვუსმენდი ნაცნობ რჩევას –
დარიგებას, როგორც მცნებას –
და ოცნებებს მიცემული
ვეძლეოდი დავიწყებას.
ტკბილ სიზმრებში მე მესმოდა,
ზმანებათა ნელი ნანა:
იმ ვერხვების შრიალი და
იმ თავთავთა ოქრო ყანა.
ო, ძვირფასო! კვლავ ავად ვარ
მთელი სულით, მთელი ტანით.
იმავ ზამთრის საღამოის
მარტოობით ნამეტანით.
უფრო მწარედ, უფრო შავად,
უფრო მწვავედ ეხლა ჩნდება –
ჩემი მწარე სიყმაწვილის
გარდასულთა დღეთა წყება.
რატომაა, რომ არ მესმის
მე შენი ხმა ნუგეშ-მცემი?
რად არის რომ აწ ოცნებებს
აღარ ძალუძთ შველა ჩემი?
