შორით მოჩანს ნისლი მთებში, სიყვარულის სამყარო,
ამ ბუნების სიდიადე ისევ ჩემ გულს ვახარო…
არც მტკენია ისე, როგორც სიხარული მეწვია,
ქართველი ვარ, საქართველოს ნაცვლად მომხვდეს მე ტყვია!
სხალთის ზარებს ნატყვიარი, მჭადს _ ჯვრის ფორმა ატყვია,
ხიხაძირში ნაწვიმარი ცას ღრუბლები აცვია.
მზის სხივები შორი-ახლოს, მთის ნაძვნარში არშიყობს,
ბაბუს ლოცვა ჯამი ეზოს ტკივილს კლავს და არ მიხმობს.
ჰეი, თუნდაც, ჰეი, სოფელს ფიქრი, ფიქრებს, ფიქრებში,
ღელე-ღურდან, ფეხად-ფეხით ვიწვები და ვხუნდები!
ამო წამო, წამო, გამო… გამო, გამოიდარებს…
შველა უნდა, მოფერება ჭრილობებს და იარებს!
განა მხოლოდ სიყვარული, ბებოს-ბაბუს კალთაში.
წინაპართა ხსენება და ლოცვა უნდა საყდარში!
ამო წამო, წამო, გამო… გამო, გამოიდარებს…
შველა უნდა, მოფერება ჭრილობებს და იარებს!
