პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე – მეგობრის ხსოვნას
მიუძღოდი ჯარს, ჭიხვინებდა შენი მერანი –
ომში წასულთა ზიარება გებარა ოდეს –
წინ მიდიოდენ მედროშენი, მოსიმღერენი,
ერთი მათგანიც აღარ მოვა აქ არასოდეს.
უკანასკნელად გიღიმოდენ გზაზე ქალები,
გეუბნებოდენ: საქართველო შენი გახსოვდეს.
ბედნიერებას გპირდებოდენ მათი თვალები.
ერთი მათგანიც აღარ მოვა აქ არასოდეს.
მუსიკა, ცრემლი, საქართველო: ზრუნვის საგანი..
თითქო ყველაფერს კარი მძიმედ გადარაზოდეს,
ოჰ, არასოდეს არვინ მოვა იმათთაგანი –
ოჰ, არასოდეს არ ამოვა მზე, არასოდეს!