პოეზია

გალაკტიონ ტაბიძე სიხარული ბრძოლაში

თვალებს აღარ უქრება ცეცხლიანი ბუგრები,
ვიცი, რად მემუქრება, ვიცი, რად ვემუქრები,
ციდან იასამნამდე ღამე უცდის ალიონს,
ვეუბნები დამნებდეს, დაცხრეს, მოინანიოს.
ვკლავდე, სისხლით ვღებავდე – მაინც უნდა შემებას,
მაინც გათენებამდე არ ვგრძნობ უედემობას.

Related Articles

კომენტარის დატოვება

თქვენი ელფოსტის მისამართი გამოქვეყნებული არ იყო. აუცილებელი ველები მონიშნულია *

Back to top button