გალაკტიონ ტაბიძე სტრიქონები

ციკლიდან „ეპოქა“

1
აგერ ვაზები, სიმინდები და ტყე მზიანი,
საღამოს ქარი – მოძახილი იყო ახოთა.
აჩქარებული, მხიარული, თავაზიანი
„უნდა იცოცხლო“ – დედამიწა გაიძახოდა.

2
გათენდა დილა და ალისფერად,
შემოიბურა აღმოსავლეთი,
ყველგან სტველია და ჟრიამული,
მხოლოდ ზეცაში არაა ღმერთი.
მხოლოდ ქვეყნების მაცოცხლებელი,
გადმოიღვარა სიცოცხლე – ძალა,
და აბობოქრდა, და აღტაცებით
შრომის სიმღერა დააგრიალა.

3
განახლებისკენ, განახლებისკენ
მიისწრაფოდეს ფიქრი რჩეული,
საკაცობრიო გზათა ბრძოლაში
სიმშვიდის სიტყვებს გადაჩვეული.