მარინა ცვეტაევა “მოდიხარ, რა ძლიერ მგავხარ”
მოდიხარ, რა ძლიერ მგავხარ!
თვალი დაგიხრია ძირს.
მეც ასე მიყვარდა დახრა.
გამვლელო, შეჩერდი მყის!
.
ქათმის სიბრმავით და კონით
ხელში ყაყაჩოსი ძლივს
გაარჩევ წარწერას, მგონი,
,,მარინა”, ამდენი წლის.
.
ნუ ფიქრობ, საფლავთან უნდა
დაგზაფრო, გავჩნდები როს.
თავადაც მიყვარდა მუდამ
სიცილი უდროო დროს.
.
მშვენოდა ალეწილს რხევა
კულულებდაყრილი მხრის.
გამვლელო, ვიყავი! მე ვარ!
გამვლელო, შეჩერდი მყის!
.
ველური ღერები, ხილი
დაკრიფე! რაც უნდა თქვა,
საფლავის კენკრაზე ტკბილი
ან დიდი არ არის სხვა.
.
ოღონდ მჭმუნვარებით სავსე
მკერდამდე ნუღა ხრი თავს,
ლაღად გაიფიქრე ჩემზე!
ლაღად დავიწყება ხამს!
.
გახვეულს ოქროსფერ მტვერში
განათებს სხივების სხმა.
ნუ კრთები! არაფერს გერჩის
ამ მიწისქვეშიდან ხმა.
.
1913
(თარგმნა ნინო დარბაისელმა)
.
* * *
Идешь, на меня похожий,
Глаза устремляя вниз.
Я их опускала — тоже!
Прохожий, остановись!
Прочти — слепоты куриной
И маков набрав букет,
Что звали меня Мариной
И сколько мне было лет.
Не думай, что здесь — могила,
Что я появлюсь, грозя…
Я слишком сама любила
Смеяться, когда нельзя!
И кровь приливала к коже,
И кудри мои вились…
Я тоже была прохожий!
Прохожий, остановись!
Сорви себе стебель дикий
И ягоду ему вслед, –
Кладбищенской земляники
Крупнее и слаще нет.
Но только не стой угрюмо,
Главу опустив на грудь,
Легко обо мне подумай,
Легко обо мне забудь.
Как луч тебя освещает!
Ты весь в золотой пыли…
– И пусть тебя не смущает
Мой голос из под земли.
3 мая 1913