სიკვდილი პირად ოდენ ვიქნები,
მე ჩემ დემონებს
ვსთხოვ, რომ დახურონ ყველა წიგნები,
სადაც შენს იქით, სადაც შენს გარდა, არ ჩანს არავინ.
ერთი წამია ნგრევის შეგნება –
წამი ღვარული,
იქ სიბრალული სულს არ ექნება,
არც სიყვარული.
გონება ჩუმობს და ჯადოს ილეკს,
სხივს მომაკრძალებს;
მხოლოდ შორეულ თოვლიან ბილიკს
მივაპყრობ თვალებს.
მღვრიე ქუჩები, ხიდეები,
ნისლი, ზარები
ჩემს დაფიქრებას ხმაურობით
ფარავენ მარად;
იხტიოზავრის გაღვიძებას
ესადარები,
ოდეს ქარები გრიალებენ:
მსოფლიო ქყნარად!
თმაგაწეწილი ორატორი
მძაფრი ძახილი
მიეშურება აღელვების ზღვად და სამუმად.
ჯერ არნახული, ჯერ ართქმული,
ჯერ არსმენილი
ხმით გუგუნებენ მოედნები:
მსიფლიო, ჩუმად!
ხმა იყოლიებს ყტიბუნებზე
ამართულ ლანდებს,
უეცრად მასის გადარევა
ელვაზე ჩქარა
შესძრავს პეტერბურგს, ასწევა ლავრებს,
მანიფესტებს.
აღფრთოვანება, გაგიჟება, წყევლა, მუქარა
ჩემს თვალწინ მიდის შეღამების
ელიზიუმად…
წყნარად, მსოფლიო! წინ, მსოფლიო!
მსოფლიო, ჩუმად!
მაინც დავიმსახურე
მთვარემ ღამე გაათია, კრთება შუქთა დინება,
ღამის სამი საათია, შენ კი არ გეძინება.
გავაცურეთ სადღაც ნავი სავსე ლურჯ ექსცესებით,
შეგაყვარე კიდეც თავი ამ უბრალო ლექსებით.
ეფინება გზებს სიმებად ლალთა ცეცხლი, საყურე,
შენი კარგი გაღიმება მაინც დავიმსახურე.
