იგავ-არაკი

სულხან-საბა ორბელიანი – ბრმა ავაზი

ავაზი მყვა, მამისაგან დანარჩომი, რომე ნადირი ვერ გარდეხვეწის. სენიანობით თვალები დაუბრმავდა.

დავღონდი და ვეღარა ვუწამლე რა. მიმძიმდა მისი წახდენა. მისთანა აღარ იშოებოდა. 

ერთმან კაცმან მითხრა: 

– მაგას თავსა ზედა კატა დააკარ და ნადირს ადევნე; კატა ნახავს და ავაზა შეიპყრობს. 

ეგრე ვქმენ და ვეღარას ღონით ნადირი ვეღარ გარდაეხვეწა.

Related Articles

კომენტარის დამატება

Back to top button