აკაკი წერეთელი ნათელა

თავი II

 ხმალს ილესავს იმერეთი,
აწყობს, ჰმართავს მშვილდ-ისარსა!
ლიხს გადივლის “ორირაშით”,
იქაურებს მისცემს მხარსა.
საიდუმლოდ ემზადება,
მიჰყავს ცოტნე დადიანსა!…
წინ წაიძღვანს ჭყონდიდელსა,
კურთხეულს და მადლიანსა.
გაიხსენებს ბაგრატის დროს,
დავითის და თამარისას!…
სამშობლოსთვის ცხელს ოფლს დაჰღვრის
და სისხლს შეჰსვამს მისის მტრისას.
ისე გასწყვეტს ძირიანად,
არ გაუშვებს არც ერთს მთხრობლად!..
მაშინ მხოლოდ დაბრუნდება
იმერეთში მახარობლად!…
ასე ფიქრობს გმირი ცოტნე!…
ამასავე ჰფიქრობს ერი…
ბატონი ყმით, ყმა ბატონით,
ორივ ერთად ბედნიერი!
მაგრამ, ვაი! გაუცუდდათ
იმედი და გულის ძგერა…
ბედუკუღმა გადუბრუნდათ
საწაღმართო ბედისწერა!
წიგნი მოსდის დადიანსა,
მეგობრობის მონაწერი!
წაიკითხა… შეიცხადა:
დაიგლიჯა თმა და წვერი!…
მოეწერათ: “ნუღა მოხვალ!
თავს უშველე, ნუ აჩენო!..
შეთქმულება გაგვიმჟღავნდა,
დაგვიჭირეს ყველა ჩვენო.
“ნუ მოსცდები, ნუ იფიქრებ,
გზა არა აქვს ჩვენ საშველსო!..
ანის ქალაქს გვაგზავნიან,
გვიმზადებენ განსაცდელსო.
“რადგან ღმერთმა აგვაშორა
ჩვენი ბედი, ჩვენი სვეო,
იცოცხლე და მაგიერი
მტერს როგორმე მიუზღეო!”
წაიკითხა, დაიყვირა:
“რა შეგცოდეთ, ღმერთო, შენო, –
შენს მორწმუნეს, ღვთისმშობლის ხვედრს,
ამ სატანჯველს რომ უჩენო?
“ნუთუ ყველა იღუპება
საქართველოს ღირსი ძეო,
ბურჯი მისის ეროვნების
მომავალის სიმტკიცეო?!…
“მაშ პირშავად რაღათ დავრჩე,
მათი ტანჯვის მოწამეო?
მათთან ჭირი, მათთან ლხინი…
უიმათოდ რა ვარ მეო?!”
სთქვა და გულში გადიწყვიტა:
“მათთან წავალ მეც მალეო,
ტოლებში რომ არ გამოვსხლტე,
ვარ ამისი მოვალეო”.