აკაკი წერეთელი ნათელა

თავი III

მაღლიდან გადმომდგარიყო
მზეთუნახავი ნათელა;
სარკმელში იყურებოდა,
გული უცემდა ნელ-ნელა.
სევდა რამ შემოსწოლოდა
შავი ფიქრებით მღელვარეს;
შეეკრა ტევრი წარბები,
სახეს ჩრდილავდა ელვარეს.
ხან ფიქრით გატაცებული
შორს აშტერებდა თვალებსა.
ხან ისევ გონზე მოსული
გადაჰყურებდა ჭალებსა.
ყვირილა ადიდებული
მოიკლაკვნოდა ღრიალით,
რეტი ესხმოდა ჭალებში
აქეთ და იქით ტრიალით!
ხიდი წახვეტა, რაც იყო,
შეჰკრა გზა გაღმა-გამოღმის!…
დიდზე უწევდა მუქარა
მისი მყვირალა ცივი ხმის.
ანაზდად შორით გამოჩნდა
მხედარი თეთრი ცხენითა,
მოაგელვებდა მერანსა,
თითქოს მოჰყავდა ფრენითა.
მოადგა. ხიდი არ დახვდა,
ცხენი მოაგდო კიდესა!
დეზი ჰკრა, წყალში გადუშვა,
ისველებს ჩაფხუტ-რიდესა.
გამოეხვიენ ტალღებში
ცხენი და კაცი, ორივე!…
ღმერთზე ჰკიდია მათი ხსნა,
საეჭვო არის მათი სვე!
თვალი მოავლო ნათელამ,
იკივლა: “იღუპებაო!…
და შველაც ხორცშესხმულისგან
იმათი არ ეგებაო!”…
დაღუპვას რომ არ უყუროს,
თვალთ მიიფარა ხელები!…
მაგრამ გასცურა მხედარმა,
გადააჭენა ველები;
შეუდგა აღმართს!.. გულდაგულ
მიადგა მოდინახესა!…
სარკმელს შეჰყურებს მღელვარე,
ეძებს სასურველ სახესა.
არავინა სჩანს… ხორციელს
ვერავის ჰხედავს ის თვალით!…
მხოლოდ მაღლიდან დაეშვა
იმის წინ ჩოხა ფრიალით.
აიღო ხელში, გასინჯა,
ჩაიცვა, – ერგო კიდეცა!…
გაიორკეცა სურვილი,
მისთვის გაიხსნა კიდე-ცა!..
კოცნა შესტყორცნა სარკმლისკენ,
მოახტა მარდად თეთრასა!..
და, რომელ გზითაც მოვიდა,
დაადგა ისევ იმ გზასა!
არ სთქვა: ვინ იყო? რა გვარი?
საიდან იყო მოსული?…
წავიდა და თან წაიღო
ნათელას გული და სული.