გალაკტიონ ტაბიძე
- პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყოველი დღე
ყოველი დღე ათარიღებსფართოდ გაშლილ შრომის ქებას,რომ მუდმივად იგი იღებსლეგენდარულ გამარჯვებას. თბილისს სიცხის ხურავს კალთა,სწვავს სახურავს, ხეთქავს კედლებს,მაგრამ დახეთ ორთქლმავალთაშემკეთებელ ქარხნის…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყორანი
ყოველთვის მგონია: გადიფრენს ყორანიდა სანთლებს ჩააქრობს თვალების ალვაში;თვალები, ეს ლოცვით დამწვარი ქალ-ვაჟი,წვალებით მოკვდება (ოხვრა, პასტორალი). ყოველთვის მგონია: ჩემს სახელს ნაცნობიაჩრდილი…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყორანის ცრემლები
ყორანს ცრემლით უმძიმს უპე –როგორც შავი ყვავილი; დავიღუპე, დავიღუპე, –ისმის მისი ჩხავილი.ნისლი, წვიმა, თრთიან გარედუბინაო ბავშვები.მეცოდება ვიღაც მწარედ,ვიღაც ხელ-განაშვები.
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე შავი ზღვის პირად
შავი ზღვის პირად ულამაზესსვხედავ შენობას,რომელსაც შურით უდარაჯებსთვალი ორგული.ყოველი მხრიდან სუბტროპიკთამრავალფერობა,გარს ხეხილები და პალმებიაქვს შემორგული. ერთგული ხელი ამუშავებსმშობლიურ მიწას,გამარჯვებული მოწინავემშრომელის ხელი:ერთი…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე შავი სვეტები
მოაქვს დეპეშებს შავი სვეტებითშემოხაზული მისი სახელი,ორკესტრი ტირის თავგამეტებითმისი რიტმებით თვალ-ანახელი,ასკეტი, ბრძენი, პოეტი, მუშაგანათებული, სიცივის ბრწყინვითროგორც იელვებს ხანდახან შუშააფეთქებული ცეცხლით და…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე შავი ღრუბელი
სქელი ღრუბელი,შავი და ბნელი,სამშობლო მხარეს გადაეფარა,სხივთა მფენელიმზისა ნათელიჩვენს სანუგეშოდ სჩანდა აღარა.მაგრამ რა გაჰკრა ელვამ სივრცეზე,მიკლაკნ-მოკლაკნა თვისი სხივები,სამარადისოდ მე მომეჩვენაგარდმოვლენილი ცით…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე შავი ყორანი
გზა გავიარე… მსურს მოვიხედოდა დავინახო მთისა ქედები;შავი ყორანი გზაზე მომჩხავის:‘ნუ იხედები… ნუ იხედები!” გზაზე მივდივარ… მსურს გავარკვიოგასავლელი გზის სივრცე უცვლელი;შავი…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე შედუღება ოცნებასა და სინამდვილეს შორის
ალბად, იმიტომ ხომალდის აფრით,იდუმალ წყენით და გულდიდობითვერ მოახერხებს გული ვერაფრითუკანასკნელად გითხრას: „მშვიდობით!“ – რომ დრომ ზვირთები მხარით გადიშვადა დააჯახა ერთიმეორეს,რომ…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე შემოდგომა
1ობოლ ფოთლებს, ნაზ ყვავილებსქარიშხალი თავზედ ივლებს;კორდი კდემით თვალებს ნაბავს,მორცხვად თავს ხრის, სუნთქვას სძაბავს,ტანთგახდილი და შიშველიმთას შესჩივის: „ვერ მიშველი?“ვიღაც კვნესის, ვიღაც…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე შემოდგომა
ვუძღვნი ი. გრიშაშვილს დავიღალე, საოცნებო განსვენება სულს სწყურია,დავიღალე, მწარე ნაღვლით ჩემი სახე დაიჩრდილა;შენი სახეც, ჩემო კარგო, დაღალული, უძლურია,ვინ მოგიკლა სულის…
Read More »
