ჯეი ალფრედ პრუფროკი სიყვარულის სიმღერა

თარგმანი ზურაბ გურულის

“ვფიქრობ, პასუხი თუ მისთვის არის,
ვინაც ოდესმე უკან დაბრუნდეს,
გაქვავდებოდა მაშინ ეს ალი.
მაგრამ ცოცხალი ვერვინ გაბრუნდეს,
რადგანაც ვიცი და გამიგია,
უშიშრად გეტყვი, არა ვარ მხდალი.”

დანტე, “ჯოჯოხეთი”
წავიდეთ მაშინ, მე და შენ ერთად,
როცა დაისი გართხმულა ზეცას,
ვით ეთერნასუნთქი სნეული მაგიდას,
წავიდეთ ქუჩებით, ნახევრად დაცლილით,
ჩუმად მობუტბუტე თავშესაფრებით
იაფ სასტუმროთა შფოთიან ღამეების,
ნახერხით, ხამანწკით მოფენილ რესტორნების:
ქუჩებით, რომ მოჰგავს მოსაწყენ კამათის
ცბიერ, შემპარავ და ვერაგ შინაარსს,
რომლებსაც მივყავართ მგზნებარე კითხვასთან…
ოჰ, ნუღარ იკითხავ, “რა არის?” შფოთვით,
ერთად წავიდეთ, ვეწვიოთ, მოდი.

მიდი-მოდიან ოთახში ტაატით
ქალები, მიქელანჯელოზე ბაასით.

ყვითელი ნისლი, ზურგს რომ ისრესს მინაზე სარკმლის,
ყვითელი კვამლი, დრუნჩს რომ ისრესს მინაზე სარკმლის,
ლოკავდა ენით საღამოს უბეებს,
ზანტად დაჰყურებდა საწრეტში გუბეებს.
ზურგზე ეყრებოდა ჭვარტლი საკვამურთა.
ტერასზე გაკრთა, ნახტომით, ფრთხილად,
მერე მოთენთილი, ოქტომბრის დაისით,
სახლთან მიიგორგლა, მიეგდო ძილად.

და მერე მოვა, დადგება ჟამი,
ყვითელი კვამლისთვის, ქუჩას რომ ცახცახებს,
მისრესილ ზურგით, მინაზე სარკმლის,
დადგება ჟამი, დადგება ჟამი,
რომ შეხვდეს სახეებს, შენს მიერ ნანახებს.
დადგება ჟამი, მკვლელობის და შექმნის,
და მოვა ჟამი, ჯაფის და ხელების,
თეფშზე დამგდების, იმ კითხვის, შენთვის;
დადგება ჟამი შენთვის და ჩემთვის,
და მოვა ჟამი ასობით ყოყმანის,
და კიდევ ასობით დასკვნის და ჭოჭმანის,
სანამ მივირთმევთ ტოსტსა და ჩაის.

მიდი-მოდიან ოთახში ტაატით,
ქალები მიქელანჯელოზე ბაასით.

და მართლაც მოვა, დადგება ჟამი,
“გავბედავ ნეტავ?” – ფიქრის და განსჯის,
ჟამი ზურგქცევის, კიბეზე ჩასვლის,
კინკრიხოს შუაგულს მელოტის ლაქით.
(იტყვიან მაშინ, “შეთხელებია თურმე კეფაზე ქოჩორი როგორ”)
ჩემი პიჯაკი, ნიკაპს მიბჯენილი, გახამებული საყელოს ნაჭრით,
ჩემი ყელსახვევი, მდიდრულად მოხდენილი, მაგრამ უბრალო, მარტივი სარჭით,
(იტყვიან მაშინ, “მისი ხელფეხი, გალეულია, გამხდარი როგორ”)
გავბედავ ვითომ და
სამყაროს ხელვყოფ?
სულ ერთი წუთით დადგება ჟამი,
ფიქრის და განსჯის, და მერე უარვყოფ.

მათ უკვე ვიცნობ, სულ ყველას ვიცნობ,
ვიცნობ შუადღეთ, დაისთ და აისთ,
ვზომავ სიცოცხლეს კოვზებით ყავის.
მე ვიცნობ იმ ხმებს, მილეულს, მიმქრქალს,
შორეულ ოთახის ჰანგების მიღმა,
ჰოდა ვით შევძლებ, როგორ გავბედავ?

და მე უკვე ვიცნობ ამ თვალებს, ყველაფრით ვიცნობ,
მზერით რომ შეგაყინავს გაცვეთილ ფრაზას,
და როცა გაცვეთილი, ქინძისთავს გავერთხმები;
კლაკვნით და წრიალით კედელს რომ ავერთხმები,
მერე ვით შევუდგე,
ნარჩენთ განრიდებას, ბოლოში გასულ დღეთა და გზათა?
და როგორ შევძლებ, ან ვით გავბედავ?

და მე უკვე ვიცნობ ამ მკლავებს, ყველაფრით ვიცნობ,
სამაჯურასხმულ, შიშველ მკლავებს, თეთრსა და ფერმკრთალს,
(მაგრამ ლამპის შუქზე, თაფლისფერ თმებით დაბინდულს, შემქრქალს).
სუნამოს სურნელი, კაბას რომ ასდევს,
ნუთუ ის არის, ასე რომ მაბნევს?
მკლავები მაგიდაზე, ან შალის მოსასხამში,
და გავბედო მაშინ?
და როგორ დავიწყო?

ვთქვა, რომ მივლია ვიწრო ქუჩათა მრუმეში
და ჩიბუხებისგან აზიდულ კვამლის სვეტთ ვუმზერდი
ფანჯრებიდან გადმოყუდებულ, სახელოაკაპიწებულ, ეულ კაცების?

უნდა ვყოფილიყავ კიბო, დაკბილულ ჭანგებით,
ფსკერებზე მცოცავი, მშვიდ ზღვათა სიღრმეში.

და შუადღეს, საღამოს, სძინავს ისე მშვიდად!
გრძელი თითების სილბილეს ნანდობს,
სძინავს… დაღლილა… ანდა თვალთმაქცობს,
იატაკს გაშოტილი, ჩვენს გვერდით, ახლოს.
ჩაის, ნამცხვრების, ნაყინის შემდეგ,
შევძლებ, ვაიძულო დადგომა შედეგს?
თუმცა ვიგლოვე და ვიმარხულე, ცრემლები ვღვარე და ვლოცულობდი,
თუმც ჩემი თავი, (შექაჩლებული), მორთმეულ თეფშზე ვიხილე ბევრჯერ,
მოციქულობას არ დავიჩემებ – არაფერია, რა მოხდა მერე.
ჩანავლა მიხილავს ჩემი დიდების ციმციმის,
და ჩემი პალტოთი ხელში, მარადი მეკარეც, ქირქილით,
და მოკლედ რომ ვთქვა, მიპყრობდა შიში.

ნეტავ თუ ეღირებოდა შემდგომ ყველაფრის,
შემდგომ ფინჯნების, მარმელადის და ჩაის,
ფაიფურის წკარუნსა და ჩვენს შორის ბაასის,
თუ ექნებოდა ნეტავი აზრი,
ღიმილით მოსინჯვას იმ განააზრის,
მერე სამყაროს ჩატევას ბურთში,
გადამწყვეტ კითხვისკენ ბურთის გაგორებას,
თქმას: “რომ ვარ ლაზარე, აღმდგარი მკვდრეთით,
დავბრუნდი რომ გითხრა, ყველაფერი უნდა გითხრა”-
თუკი ის ქალი, ბალიშს თავმიდებული,
იტყოდა: “რაც ვიგულისხმე, ეს ის არ არის;
ეს ის არ არის, სულაც არ არის.”

ნეტავ თუ ეღირებოდა შემდგომ ყველაფრის,
თუ ექნებოდა ნეტავი აზრი,
შემდგომ დაისთა და მორწყული ქუჩების, სახლის წინ ბაღების,
შემდგომ რომანების, ჩაის ფინჯნების, იატაკს დაშვებული ქვედაკაბების,
და კიდევ უფრო ბევრი ამბების?
შეუძლებელია ამოთქმა იმის, ვგულისხმობ რასაც!
მაგრამ, თითქოს, ჯადოსნური ლამპარი ჩემს ნერვთა თარგებს სტყორცნიდა ეკრანს:
ნეტავი აზრი თუ ექნებოდა,
თუკი იგი, როცა ბალიშის მორგებას, ან მოსასხამის მოხდას ეცდებოდა, სარკმლისკენ პირმიქცეული იტყოდა მაინც:
“ეს ის არ არის,
ეს ის არ არის რაც ვიგულისხმე, სულაც არ არის.”

არა! მე არ ვარ პრინცი ჰამლეტი, არც მიფიქრია,
მე ვარ უბრალო, დამსწრე თავადი, ერთი, რომელიც
კიდევაც იწყებს ორიოდ სცენას, ნელნელა მზარდი,
პრინცს რჩევას აძლევს, იოლია, რად უნდა დარდი,
მოკრძალებული, სამსახურისთვის მუდამ მზად მყოფი,
მოხერხებული, ძლიერ ფრთხილი, წვრილმანთ ამწყობი,
მაღალფარდოვან სიტყვათ მფრქვევი, მაგრამ ჩერჩეტი;
ხანდახან უფრო მეტიც, სასაცილო თითქმის,
ზოგჯერ კი სულელიც, მასზე ნაღდად ითქმის.

სიბერე მოდის… სიბერე მოდის…
ავიკაპიწო უნდა შარვალის ტოტი.

გადავივარცხნო ჩემი თმა უკან? ვითომ გავბედავ ატამის შეჭმას?
მივსეირნობდე მე უნდა პლაჟზე, თეთრი ფლანელის შარვალი მეცვას.
და მოტრფიალე სირინოზების ერთურთს მიძღვნილი სიმღერა მესმას.

ისინი ჩემთვის რომ იმღერებენ, არც მიფიქრია და არც მგონია.

მინახავს ზოგჯერ, ამხედრებულნი, რომ მიჰყვებოდნენ ზღვის ძალუმ ტალღებს,
და უვარცხნიდნენ უკან გატყორცნილ, ქარით აწეწილ ქოჩორს ჭაღარას,
როცა ნიავი, ზღვას მოთარეშე, შავად და თეთრად წყლის ფერს ღარავდა.
დიდხანს ვიყავით დაყუდებულნი, ჩვენ უსასრულო ზღვის პალატებში,
წითელ-ყავისფერ წყალმცენარეთა კაბით შემოსილ ზღვის ასულებთან,
სანამ კაცთა ხმამ არ შეგვაფხიზლა, მერე დახრჩობით დასასრულებლად.