მზე შენს ცდაში გადიხარა,
ჩადის წამთა თვლაში.
საათის მაჩვენებელიც
ულმობელად გაჰქრის.
მინდა წამიც შევაჩერო –
ის კი მიჰქრის ცივად,
თან ხარხარით მომაძახებს:
წადი, ვიღას უცდი?
ნუ თუ შენი მეგობარი
ასე დაივიწყე,
ერთი წუთიც არ აჩუქე
იმის მოგონებას?
ვგრძნობ, რომ ვიღაც შხამიანმა
მოგცა თასი ღვინით…
დაგვაცილა სამუდამოდ
ყრმობის მეგობრები!
