მზის კაშკაში
კვდება მთაში.
საღამოა. ცისა ტატნობს
აელვარებს, ცეცხლად ადნობს
მზის კაშკაში.
ტყეს, შემოსილს მზისა სხივით,
სიო არხევს თივთიკივით
და ნიავთა ჰანგი წრფელი
ისმის, ისმის უდარდელი:
„მზის სხივივით, მზის სხივივით
ცეცხლში ვცხოვრობთ, ცეცხლში ვცვივით“.
