გალაკტიონ ტაბიძე – მოხევის ქალო თინაო ..

მოხევის ქალო თინაო,
არაგვი ლურჯად ბრწყინავსო,
ხეობავ დარიალისა,
ვარ მწირი, ვარ უბინაო.

მოხევის ქალო თინაო,
სთქვი, როგორ გინანინავო:
მღალატობ, მარცხვენ ვაჟკაცსა,
რად გადამიდეგ, ნინაო.

მოხევის ქალო თინაო,
მცხეთის მახლობლად მგმინავო,
არ დარჩა ჩვენი ცხოვრება,
ცხოვრება უმოწინავო.

არა სთქვა: დაიგმინავო,
არა სთქვა: დაიძინავო,
იგი ისევე მწირია,
მოხევის ქალო თინაო!

მოხევის ქალო თინაო,
ცრემლების იყო წვიმაო,
გადავდეგ ამ ქვეყნიდანა,
სიცოცხლე მომეწყინაო.

მოხევის ქალო თინაო,
ნუთუ არვინა შინაო,
არაა ბედნიერება,
არც სიცოცხლეა, ნინაო?

მოხევის ქალო თინაო,
გული ვის უნდა რკინაო,
ვერ მოითმინა ღალატი,
ვერც დარდი მოითმინაო.

ბევრი სიმწარე, თინაო,
ცხოვრებამ მაძლევინაო –
ვიყავი მთის მწერვალებზე…