ეს კანი ვერასდროს ისუნთქებს მიწასთან
ეს კანი ვერასდროს აიღებს გეზს მიწისკენ
ამ კანისთვის უცხო არ არის ვარსკვლავებიან
და კანისთვის არ არსებობს დამახსოვრება
ეს კანი იტევს მატარებლის ხმას და სურათებს
ეს კანი იტევს ფოთლებს და მის ჩამომხმარ ზედაპირს
ეს კანი იტევს ხეებს, ვერასდროს გახარებულ და
გაყვითლებულ ფოთლებთან ერთად.
ეს მიწა იტანს ამდენ დახეთქებულს ასფალტზე
ეს მიწა არასდროს გვასწავლის როგორ ვეძებოთ
ეს მიწა გაიტანს იმ ნაგავს რომელსაც ვესვრით
ეს მიწა არასდროს დამთავრდება, ეს მიწა –
ერთი დღით დამიტოვებს თქვენ გარეშე გარეშე
რამდენიმე წამით ფარდაგებს გადავწევ
და მასთან ერთად, როგორც მისი სული, ან სხეული
როგორც მატლი შემოვძვრები შენთან, კისერს –
გავწელავ და ვეცდები მაკოცო. ვეცდები ისე
გავწელო ჩემი კისერი რომ შენც გისუნთქო,
ვეცდები, ისე გისუნო კისერთან გადაწეულ თმასთან
რომ ვერ გაიგებ, ან თუ გაიგე – ისევ გეყვარები –
იმ მოქანავე სავრძელთან, იმ დავარდნილ და
ჩამოწელილ გადსაფარებელთან, დინამიკთან,
კართან, რომელიც ყოველთვის მამის ფურთხით
იღება და ვეღარასდროს გამართულ ზურგთან
მათ ძინავთ.
