გალაკტიონ ტაბიძე ფოთლები

ჭკნება, ყვითლდება საბრალო ბაღი,
ქარი უბერავს, ფოთლები ცვივა,
გამოურკვეველ მწუხარებაში
მზეს სული უწუხს და გული სტკივა.
ნოემბრის ქარმა ყვითელ ფოთლებით
კვალ-ბილიკები გადაიარა,
ფოთლები სწყდება იმ გატაცებას
და შემოდგომის მეფობს იარა.