ყვავილთ სული მოგიპარავს,
ზღვისგან – გულის მღელვარება
ნიავისგან – სიხალისე,
ციდან – თვალთა ელვარება,
თოვლისათვის – ეგ სითეთრე,
ყვავილისგან – მორცხვი ვნება,
არწივისგან – სიამაყე,
ალვის ხისგან კი შვენება.
და ვინც ისე მიეცემა
ცივ სამარეს დადუმებულს,
რომ ვერასდროს ვერ გამოთქვამს
ფიქრებს გულში დაგუბებულს
ვინც ვერასდროს ცხოვრებაში
შენს ალერსს ვერ ეღირსება,
ვერ გაიგებს – რაა ყოფნა,
ვერ გაიგებს – რაა შვება.
