შორს რომ ჩანს, ის რა გემია?
დაფიქრებულა ილორი…
სიბერის რულს მისცემია
და ესიზმრება, რომ შორი –
გაჰყურებს ჯვარის ცისკარი
სვეტიცხოველს და სამთავისს.
წამოვა არაგვის ქარი
და თავს ევლება სამთავეს.
ხმაურობს: ვერ შეიცვალა
უუძველესი ჭრიჭინა.
ვერ სძლევს, თუმც ბევრი იწვალა,
რა ცეცხლიც მან გაიჩინა.
და მძლავრი, ვით აზარმაცი,
აქ მდგარი მრავალ დროებით,
მთით არ წასულა არმაზი
ვერცვლილი ამაოებით.
მშენებელთ და მესანგრეთა
დახვეულ გზა-ბილიკების
მზედ გაწოლილან ნანგრევთა
და ნაგებობათ ხვლიკები.
არაგვო, ვინ არ დაგხვდა შინ.
მე და შენ ერთად ვგრძნოთ მაინც,
მრავალი საუკუნის წინ
ჩვენ შევხვდით თუ არ ერთმანეთს.
