რაკი საზვერეს გადის ზვარაკი,
გოდებს გული და დღეც გაილევა,
სულს დღაბნის უქმი თქმა –ლაპარაკი,
მწყურია წყალი, სულ რომ ილევა.
ხარ ურმის თვალი ,ხარიც, ზუალიც,
ვალების ხარბი გარდუვალობაც,
ცის ხურმის ტოლა მნათობთ უფალიც,
უაალოო დროს გედის გალობაც.
დრო კი აცოცხლებს, რაც დაკარგულა,
თეთრ გვირილებად ფეთქდება კეთრი.
კვლავ სიცხიანი იცლება კულა,
რომელიც მუდამ ჩურჩულებს: შეთვრი…
რაკი საზვერეს გადის ზვარაკი,
გოდებს გული და დღეც გაილევა.
სულს დღაბნის უქმი თქმა– ლაპარაკი,
მწყურია წყალი, სულ რომ ილევა.
