მინდორი. ზაფხულის დილაა. მეგობრულად მიმაქროლებს სამცხენა ეტლი. გზატკეცილის გადაღმა, პირაქეთ, მოდის მწირი: უქუდოდ, ფეხშველა, მსუბუქი ნაბიჯებით, თითქოს ფრთები აქვს შესხმულიო. გვისწორდება, იელვებს და ჰქრება. გამხდარია იგი, ხმელ-ხმელი მოხუცია. ქარში უფრიალებს გრძელი, მზეზე გამომწვარი თმა. მაგრამ რა მსუბუქი ჩანს, რა ახალგაზრდა! როგორი ცოცხალი, სხარტი გამოხედვა აქვს! ვინ იცის, რამდენი ასეთი თეთრი გზატკეცილი ელის კიდევ წინ…
„ღმერთი მაწანწალას არ აბერებს“.
