ერთი გასროლით წყვილი “მოხსნა”. მოწყვეტით წამოვიდნენ ციდან და უსულოდ დაეცნენ ტბის პირას ლელიანში.
– ბუჩქებთან მოძებნე, ორივე იქ ჩამოვარდაო! – დაუძახა ოცი-ოცდაერთი წლის ცალპირათოფიანმა ბიჭმა და იხვების ახალი “ტაბუნის” მოლოდინში ცას თვალი გაუშტერა.
– რა ორი, ერთი იყოო! – უპასუხა შუახნის დიდთავა კაცმა ცალპირათოფიანს და ძებნა ბუჩქებისკენ გააგრძელა.
– მართლა ორი ყოფილაო!
– ხომ გითხარიო!
– კარგი თვალი გქონიაო!
– მობრძანდი, ლუკმა გავტეხოთო!
– “პერელიოტი” დამთავრდეს და მოვალო!
“ზაპოროჟეცის” “კაპოტზე” “ახოტნიჩი კალბასი”, კიტრის მწნილი, “შპროტი”, ყველი, პური, კეთილი გული.
– რითი ხარ ჩამოსულიო? – ჰკითხა, დიდთავა “ზაპოროჟეციანმა”, ცალპირათოფიანს.
– “ელექტრიჩკით” ჩამოვედიო! – უპასუხა ცალპირათოფიანმა და მანქანით თბილისში ჩაყვანის შეთავაზების მოლოდინში, გაირინდა.
– მე გამომყევიო! – მართლაც, შესთავაზა დიდთავა “ზაპოროჟეციანმა” და წინა სავარძლის საზურგე გადასწია, რომ ირლანდიური სეტერი უკანა სავარძელზე შეეშვა.
– ეს აიღე და ტყიდან მაყვალი მოიტანეო! – უთხრა მწვანე ატლასის კაბიანმა აზერბაიჯანელმა ქალმა თავის ღიაყავისფერ-თეთრკოპლებიან კაბაში ჩაცმულ შვილს და კალათი გაუწოდა.
– ფრთხილად იყავი, ტყეში გარეული ღორები მომრავლებულანო! – მიაძახა მწვანე ატლასის კაბიანმა დედამ, აღმართში კუნტრუშით მიმავალ გოგონას.
– მე, ერთი ჩემი ძმაკაცი და მისი მეგობრები: რეზო თავართქილაძე, რამაზ ჩახვაძე, კომკავშირის ცეკას მდივანი გელა ახალაძე, რევაზ სვანიძე… ძაღლო, გასწი დრუნჩი!… ხო, კიდევ ფილოსოფოსი რომ არის – მერაბ შავერდაშვილი და გურამ დემეტრაშვილი, ხშირად დავდიოდით, წითელ ხიდთან, ღორებზე სანადიროდო – გაიხსენა დიდთავა “ზაპოროჟეციანმა”.
– ახლა აღარ დადიხართო?-ჰკითხა ცალპირათოფიანმა.
– არა, ჩემს ძმაკაცს უბედურება შეემთხვა, თოფი გაყიდა და იმის მერე აღარ ნადირობსო!
– გზას აღარ გაგიმრუდებთ, ბარათაშვილის ხიდთან გამიჩერეთო!
– ბოჭორიძეზე ამიყვანეო! – უთხრა ცალპირათოფიანმა ბიჭმა ბარათაშვილის ხიდთან მკვეთრი მუხრუჭით გაჩერებულ, წითელი “ჟიგულის” მძღოლს.
– დაჯექი, მონადირეს ვენაცვალეო!
– რამდენად ამიყვანო?
– ფული არ მინდა, ისე აგიყვანო!
ძაღლი უკან შეუშვა, თვითონ მძღოლის გვერდით მოკალათდა.
– სანადიროდ სად იყავიო?
– კუმისზეო!
– მეც ხშირად დავდიოდი მეგობრებთან ერთად სანადიროდ, მაგრამ ერთი ამბის შემდეგ თოფი გავყიდე და აღარ მინადირიაო!
– უბედურება ხომ არ შეგემთხვაო?
– შენ რა იციო?!
– “ზაპოროჟეციანმა” კაცმა მომიყვა, იმან ჩამომიყვანა კუმისიდანო!
– ხო, ეგეც იქ იყოო!
– როგორ მოხდაო?
– ღორს ვესროლეო!
ჰაერს კვეთს მარეკების ომახიანი კივილი, ღრიალი, ლითონის ხმაური. ნელ-ნელა ახლოვდებიან, ღორი გახტა პირდაპირ სამალავის წინ, ბუჩქებში! ესროლა, გაარტყა.
ბევრია ტყეში მაყვალი, აგერ ყველაზე გაბარდღული ეკლიანი ბუჩქი. ღრმად შევიდა, ეკლმა გაკაწრა, ეტკინა, გვერდზე გახტა. ეს რა გრიალია, რამ უჩხვლიტა მკერდში?
– რომ მივედი, მიწაზე მოცელვით დაგდებული, შვლის ნუკრივით კოპლებკაბიანი, შვიდი წლის ბავშვი დამხვდაო. თავი უკან გადაეგდო, სიმწრისგან ტუჩები მოეკუმა და ლოყაზე ცრემლი ჩამოჰგორებოდაო.
არდაშელ თაქთირიძე
