მიჰქრიან ზვირთნი მოგონებათა,
უუნაგირო და ულაგამო,
რაც მაბადია და რაც მებადა:
მოგონებაა – შორი საღამო.
აღტაცებანი გვწყუროდა თანა,
სულით მაღალი და ჯანსაღ-ამო.
ახალგაზრდობის იყო ის ხანა,
ის მშვენიერი იყო საღამო.
რა ვაჟკაცი ხარ, თუ არ გახსოვდეს –
სიტყვა და საქმე შეასაბამო.
არ დაგავიწყდეს შენ არასოდეს:
საღამო ზღვაზე, წყნარი საღამო.
არ დაშვებულა ჯერ კიდევ ფარდა
და გულიც სცოცხლობს სულ იმის გამო,
რომ ჩვენ სამშობლო გვიყვარს, გვიყვარდა –
ჯერ არ დამდგარა მისი საღამო.
როს მეგობრები შევხვდით ერთმანეთს,
შორი, ვრცელი და დაუსაბამო,
გაყრისა ჟამი ჰქონდათ ზღვას და მზეს,
მხნე, მშვენიერი იყო საღამო.
