ნიავი, ია, ნარგიზი,
ავტომობილი კრიალა,
დილამ ასფალტის სარკეზე
ნავივით გაისრიალა.
აგერ მზის ამომთოვრება,
მაღლა ღრუბლების გარდავლა,
მან ერთი ჩემი ცხოვრება
ათას წელს გადაამრავლა.
გადაამრავლა, უმალი
მსგავსი წუთისა, ჩრდილისა
და მესმის ხმა იდუმალი:
წამოდექ, ძეო დილისა!
ო, ძეო დილის! აწ განვლის
გრძნობა სიბნელის ნაფლეთის
აღმოსავლეთის, დასავლის,
ჩრდილოეთის და სამხრეთის.
მზემ, ხმალი რომ არ დაჰკიდა –
რაც ფერებია, რაც დავლა,
ცხოვრება კიდევ და კიდევ
ათასზე გადაამრავლა!
მზემ, ლაჟვარდში რომ შეზრდილა,
თავისი სახე ნახა და –
ეს ყვავილები, ეს დილა
მარადისობად გახადა.
