პირველი
აცივდა, ნისლით შემოიბურა
ცად ატყორცნილი მთების კალთები,
ცრემლით აივსო სიცოცხლის სურა…
ზაფხული ჰქრება, აჰა, მეც ვკვდები!
აღარ დარჩება ჩემი ნასახი,
ისევე წავალ, როგორც მოვფრინდი…
ოჰ, რა კარგია ისევ სიცოცხლე,
ტყე, მინდორ-ველი, საღამოს ბინდი.
და ნუთუ მართლა უკვალოდ ვქრები?
მახსოვს, შავი ზღვის პირად ვინმე ყრმა
მივიდა, წყალში ქვა გადისროლა
და მე მომესმა მისი მძლავრი ხმა:
„ოჰ, ასე ჰქრება ყოველი არსი,
ვითარცა ეს ქვა, ვით ეს პეპელა,
სწრაფ-უმიზნოა მათი სიკვდილი!”
სთქვა და უკანვე გაბრუნდა ნელა.
მეორე
მახსოვს, მეც მახსოვს… როცა ყრმამ წყალში
მწუხარე სიტყვით ქვა გაისროლა –
უკვალოდ როდი გაჰქრა იგი ქვა…
ზღვა შეკრთა, წყალმა დაიწყო თრთოლა,
რგოლი რგოლს მიჰყვა წყნარი ლივლივით,
დაჰყვა ზღვის სივრცეს დაუსრულებელს,
ნაპირს მიასკდა და გამობრუნდა.
ისევ დაადგა გზას უსაზღვროს, ვრცელს,
ეხლა არა სჩანს…
პირველი
ნუთუ სულ გაჰქრა?
მეორე
არა! ფერიამ მიამბო, რომა
წავა ზაფხული, არე-მიდამოს
შეაცვლევინებს ფერს შემოდგომა,
შემდეგ ზამთარის მთრთოლვარე ხელით
შეიფერება სული და გრძნობა.
წელიწადები წელიწადს შესცვლის,
შთამომავლობას – შთამომავლობა,
მხოლოდ ის ღელვა, აწ უჩინარი,
მუდამ იცოცხლებს და არ მოკვდება,
რადგან არ არის ხელისშემშლელი
მისთვის საზღვარი და დაბრკოლება!
პირველი
მაშ, ჩემი ყოფნაც ვარდ-ყვავილებზე
სულ არ ყოფილა ისე ამაო…
ვკვდები, მშვიდობით!
მეორე
მშვიდობით, დაო!
მოკვდა! ყვავილზე დაეცა მკვდარი,
ობოლი ნამი მიწას დავარდა,
აჰა, მახლობლად გაჩნდა ფუტკარი,
და ყვავილს ფრთხილად გაუნავარდა,
იმის გულიდან აჰკრიფა მტვერი,
ნამი კი ალბობს და ალბობს მიწას,
ვინ იცის, იქნებ ზღაპარს უამბობს
კვალგადაუშლელ საუკუნისას.
წელიწადები წელიწადს შესცვლის,
შთამომავლობას – შთამომავლობა…
ეჰ, მაგრამ სხვაა მაინც სიცოცხლე,
ვნებებს ხომ მარხავს მისი გაქრობა.
