მონ-მარტრში შენი თვალები –
ღრმა, უბოლოო, უსახო.
შენ კვნესი, შენ იმალები,
არც ვინ გყავს, რომ დაუძახო.
უდაბნოდ გაჰქრა მრავალი
სიკეთე, ზნე და ზნეობა
არავინაა მავანი,
გაგიყოს მოცალეობა.
ატარებ ნიღაბს და რიდეს,
არ უცდი გამოდარებას,
ო, სასიკვდილევ, სიმშვიდეს
ვინ მისცემს შენს მშფოთვარებას?
ულევი, უანგარიშო
შიშით და ჟრჟოლით ამტანი –
შენს არემარეს, პარიჟო,
აშუქებს კაფეშანტანი.
