პარიზი. კაფე. პალმების ბუჩქის
ტოლის და სწორის
პოეტი ამბობს: ვუსმინოთ პუშკინს,
რომ დგას ჩვენს შორის:
„გადავერიოთ ბახუსის ალებს,
შორს სევდა-დარდი.
ეს გაუმარჯოს მშვენიერ ქალებს,
ჩვენ რომ ვუყვარდით!
სავსე თასების ცბიერ ძალაში
ნუ დაეჭვდებით,
ჩავუშვათ ღვინის სიანკარეში
ჩვენი ბეჭდები:
ასწით თასები, გადავკრათ უცებ,
გადავცდეთ ჩარჩოს,
ეს გაუმარჯოს მგოსნების მუზებს,
აზრს გაუმარჯოს.
იბრწყინე მარად, დიადო მზეო,
იბრწყინე მარად,
ვით ეს სანთელი ჰქრება უმწეო
მზის შუქის კარად,
ისე – ცრუ სიბრძნე უკვდავ აზრის ბჭეს,
ვით ნისლი რამე,
იხრწნება, ჰქრება. გაუმარჯოს მზეს,
ძირს ბნელი ღამე!“
მომეცით ჩრდილი ვარდების ბუჩქის,
მომეცით – თასით.
ეს გაუმარჯოს ჩვენს ძვირფას პუშკინს!
თამამად ასწით!
