ჩემო ზღვაო, ავად ვიყავ
მთელის გულით, სულით, ტანით,
იმავ ზამთრის მარტოობის
მწუხარებით ნამეტანით.
უფრო მწარედ, უფრო შავად,
უფრო მწვავედ თვალწინ დგება
სიყმაწვილის უნახავად
გარდასულთა დღეთა წყება.
მაგრამ ეს ხომ სიზმარია
და სიზმარი ავზე-ავი,
ზღვაო, დილით შეიცვალა
შუაღამე შავზე-შავი.
