ერთი რაინდი ბნელში, სულ დადიოდა წრეში.
არ აშინებდა მას არცა შიმშილი,
და არც წყურვილის ტანჯვა, ახალგაზრდობა ახლავს,
მოეკარება მას განა ტკივილი?
მღერის დღეა თუ ღამე, განა აშინებს რამე?
მაგრამ დარჩება რაინდი მარტო,
კვლავ დასეირნობს გზებზე, დადის დაწყევლილ წრეზე,
და სულ დაეძებს ის ელდორადოს.
ახალგაზრდობა გაქრა, გლოვის დღეები დადგა,
ტკბილი ღვინო ჩვენს რაინდს ვერ ათრობს,
ვერ უმკლავდება ნაღველს, ეძებს, მაგრამ ვერ აგნებს,
დამალულია კვლავ ელდორადო!
და დაიღალა, როცა, როცა შეწყვიტა ლოცვა,
მას მოევლინა იმ ღამეს ჩრდილი,
ხედავს რაინდი ლანდებს, ჩრდილი აქრობდა სანთლებს,
ეფინებოდა ამ ადგილს ნისლი.
და რაც ჰქონდა მას ძალა, თავი აწია მაღლა
და შეეკითხა რაინდი სტუმარს:
შენ ხომ გინახავს ბევრი, უხილავთა ხარ წევრი,
შენ ხომ იცი ვის სძულს და ვის უყვარს?
ვისი ხვედრია შური, იწვის ნაღველში სული,
მოჩვენებებთან ცხოვრობ შენ ახლოს!
ახლა მე დამეხმარე, როგორ მივაგნო მალე?
მალე მივაგნო ჩემს ელდორადოს?
და მას მიუგო ჩრდილმა, უცხო სამყაროს გმირმა:
გასწი რაინდო, გასწიე სწრაფად!
მთვარის ჯადოსნურ მთებში, სადაც ტირიან ბნელში,
სადაც ბორბალი ვერ გაქცევს ქარად,
სადაც სულების ოხვრა, სადაც ეშმაკის მოდგმა,
სადაც დემონებს ცრემლები ართობს,
აი, სად ნახავ გმირო, გასულ დღეების ჩრდილო,
აი სად ნახავ შენს ელდორადოს!
