დუმდნენ ურანოსის თეთრი სფეროები,
ოდნავ ნაყვითლარი და ნაღველნარევი.
გულში იძრებოდნენ ყრუ ხმიერობანი
და ტაძრებს ფარავდნენ შავი ლეღვნარები.
უმსხვერპლოდ, უხმოდ დუმდნენ ბომონები,
ჭერში ფრთხიალებდნენ შავი ქურუმები,
ხმობით ხრიალებდნენ ქარების ბორნები
და მზისკენ დიოდნენ ნელი ურმულებით.
სვეტებთან როკავდნენ ქალნი სამთვარიო,
ზარი გუგუნებდა, ცაში გადახრილი,
თაღი ალმურობდა, მრავალთვალიერი,
დახოცილ ნახირთან ზმუოდა მენახირე.
ზარზე მძიმე არის ტანის აღდგომანი,
ამაოდ დაგიცვეს რვალის ასპიდებმა.
აქეთ სიცოცხლეა შენი საგლოვარი,
იქით სიკვდილი და მუდამ დამშვიდება.
