დაცარიელდა სოფელი და უკვე აღარ მეცნობა,
მაღლა მზე დამათბობელი, დაბლა დღის გულნამცეცობა.
ნუთუ არავინ არ დარჩა, რომ ნახოს ღელის ლიპები?
გულში რაც სხივი გადარჩა, იმის კვალს ჩუმად მივყვები.
რომ მხვდება უცხო ბავშვია, რომ მხვდება უცხო კაცია,
იქ ჩემს გულს უკაშკაშია, მამას მთვრალს უბარბაცია.
ვიცი, სოფელო, შენი ხმა ცრემლებად დაიბადება,
გარდაუვალი შეიქმნა ვარდებზე თოვლის დადება,
გვერდზე ჩამივლის ბავშვობა–ნიავის მხარით გადება,
წინ– გულში დანის ჩასობა.. გზად წასვლისათვის მზადება…
