გეძებდი ყველგან, მტრედის ფრთებში,გაშლილ ვარდებში,
ვათვალიერე ვარსკვლავები, ვშალე ქაღალდი.
თვალი მოგკარი სხვის თვალებში, ძველ ბარათებში,
ვერ მოგიხელთე და მტრედივით ცაში ამაღლდი.
აღარ სრულდება შენი ბნელში დამალობანა
და მაღლა ცაში ვარსკვლავებად იქცნენ მდევრები,
მე უკვე დედამ სისხლიანი სახე მომბანა,
მამამ აავსო შემოდგომით დიდი ქვევრები.
ბნელის კიდეზე კიაფობენ ციცინათლები,
დღეების კიდეს აწყდებიან ჭრელი პეპლები,
იბერებიან კვირტები და ყვავილს მატლები
ელოდებიან ვით დედოფალს მისი მხლებლები.
უცნაურია, ვიცი, აქ ხარ, მე ვაკაკუნებ,
ყოველ კარს იქით შენ დგახარ და ქარში ყანა ხარ,
ხელმოცარულთა მეფის გვირგვინს რისთვის მარგუნებ,
შენმა თვალებმა ცის სინათლე რად დამანახა?
იქნებ შენ სახელს ამოთქვავენ მომაკვდავები?
შენი ელჩები- ეს ჩვილები ამბობენ :”აღუს”…
მე სურვილების უამრავი ჯაჭვით დავები
და დაბნეული, ლამპარჩამქრალს ვემსგავსე მსახურს.
ისევ მომელის ჩემი მთები,ჩემი თაბორი,
მინდა მწვერვალზე ამიყვანონ ჩემმა ფეხებმა.
მოულოდნელი სიბნელეში ბავშვის ამბორი-
ასეთი არის უცნაური შენი შეხება.
