გარეუბანი. უბოლოო ზაფხულის დღე.
მთელი დღეა ზის ქამარშეხსნილი, ფეხშველა მეწაღეს თავისი ძველი მიწურის მახლობლად, ჩამპალ დუქანში. მზისთვის შეუშვერია უქუდო ჯაგარა თავი. ზის და ერთობა ჟღალი ხვადი ძაღლით.
— მომე თათი!
ძაღლი ვერ ხვდება, არ უწვდის.
— შენ გეუბნებიან, მომე თათი! აბა!
ძაღლი არ უწვდის. და მეწაღე დინგში სცემს მას. ზიზღჩამდგარ თვალებს ახამხამებს ძაღლი, იქით ბრუნდება, კბილების ტკბილ-მწარე კრეჭით გაუბედავად სწევს თათს და მყის კვლავ უშვებს. და ისევ მუჯლუგუნები, და ისევ:
— მომე, მამაძაღლო, თათი!
