სამკვიდრო უსასრულო არ არის.
მისი გალავნები, მიწაყრილები, ბაღები, ლაბირინთები, საფეხურები, ტერასები, ლავგარდანები, კარიბჭენი, დერეფნები, წრიული თუ სწორკუთხოვანი პატიოები, გადახურული გალერეები, გზაჯვარედინები, წყალსაცავები, ზღურბლნი, დარბაზნი, საძინებლები, წიგნთსაცავნი, სხვენნი, სატუსაღოები, სენაკები გამოსასვლელის გარეშე და მიწისქვეშეთნი განგის სანაპიროს ქვიშის ურიცხვ მარცვლებზე ნაკლები არ არის, თუმცა მის რაოდენობასაც აქვს დასასრული.
მის ბანთაგან დასავლეთისკენ ვინც გადაიხედავს, გაარჩევს ალბათ სამჭედლოებს, დურგალთა სახელოსნოებს, თავლებს, ნავსაყუდელებს და მონათა ქოხმახებს.
ვერავის ძალუძს თვალი აწვდინოს სამკვიდროს უსასრულოდ მცირე ნაწილზე მეტს. ვიღაც მიწისქვეშეთის მიღმა ვერაფერს ჩასწვდომია. ჩვენ ძალგვიძს აღვიქვათ მხოლოდ სახეები, რაღაც ხმები, რაღაც სიტყვები, მაგრამ ის, რასაც აღვიქვამთ, მხოლოდ მცირეოდენია. მცირეოდენი და მშვენიერი იმავროულად. დღე გარდასული, რომელსაც ძალა აღბეჭდავს ქვათა ფილებზე და სამრევლო წიგნნი აღნუსხავენ, შემდგომია ჩვენი სიკვდილის; მკვდრები ვართ უკვე, რაჟამს არ არხევს ჩვენს სულთა სიმებს აღარაფერი, არც ერთი სიტყვა, არც მისწრაფება არანაირი არ დაგვრჩენია, არც მოგონება შეგვრჩენია.
მე ვიცი, არა ვარ მკვდარი.
ესპანურიდან თარგმნა ლალი ქადაგიძემ
