პოეზია
-
გალაკტიონ ტაბიძე – ჩვენში და მათთან
რას, რას იპოვიაქ საზღვარგარედ,რომ ის ჩასთვალომზედა და მთვარედ.არ ღირს მსოფლიოსმთელი სიმდიდრეერთ გაქროლებასამშობლო მხარედ. იქ ხომ გზა ცრემლითარ ინამება,არც სივრცეებზესწუხს შეღამება;ჩვენში…
Read More » -
გალაკტიონ ტაბიძე – ჩუ, ძახილია ..
ჩუ, ძახილია… მხიარულობენ,აგერ… მუსიკამ დაიგრიალა,იქით ხმა ისმის… „ვაშა და ვაშა!“„ხომ გაიტანა“, „გვიჩვენა ძალა“. ბურთს თამაშობენ, ცეკვავენ, ხტუნვენ,დავიწყებიათ სუყველაფერი,თითქოს არ ჰქონდეს…
Read More » -
გალაკტიონ ტაბიძე – ჩუმი შრიალით ხის ფოთლები მეგებებიან
ჩუმი შრიალით ხის ფოთლები მეგებებიან,უსიზმრო ძილში ღრმად გართულან ალვის ხეები;მტრედისფერ ცაზე მიბნედილნი ვარსკვლავნი თრთიან,განსასვენებლად მთებს დართხმიან ცის კიდეები.ცხოვრების ზვირთთა დაუცხრომელ…
Read More » -
გალაკტიონ ტაბიძე – ჩურჩული – ულურჯეს ფარჩის ..
ჩურჩული – ულურჯეს ფარჩის,შრიალი – აბრეშუმთ შარის,და ვარდი ვარდებთან დარჩი,იქ, სადაც სარკეა ქარის. ახლოა სიმძიმე წვიმის,ეზოში აპობენ შეშას,პოეტი – რითმას…
Read More » -
გალაკტიონ ტაბიძე – ცა თოვლით ფენილი
ცა ვარსკვლავების თოვლით ფენილიაქანებს თვალებს.ოჰ, რანაირად ხარ მოწყენილი,რა ეფემერა გკლავს და გაწვალებს?ბაღი ლანდებით ანადევნებიმთვარეულ სიზმრით ავსებენ მაისსდა შადრევნების მძიმე მტევნებით.
Read More » -
გალაკტიონ ტაბიძე – ცეცხლი ქუთაისში
ციკლიდან „ეპოქა“ გუშინ რა ცეცხლი სწვავდა ქუთაისს!დღეს რომ ტფილისსაც სწვდეს იგივ ალი,ჩვენი გული გრძნობს ცეცხლიან მაისსდა ცრემლებს მაინც არ დაღვრის…
Read More » -
გალაკტიონ ტაბიძე – ცეცხლი, მახვილი
ცეცხლი, მახვილი, სისხლი იყოს შენი სახელი,დაინგრეს ძველი, სიხარული მოდის ახალი,და ამბობს ყველას გასაგონად: მსოფლიო წყნარად!შენი წარსული, სენი აწყო იქცა არარად.და…
Read More » -
გალაკტიონ ტაბიძე – ცისფერი
იწვება სული ხილვის ტაროსზე,როგორც პოეტის ნაზი თდეციმა,აფრა აშვებულ გემის აროზემისი მკაცრი ხმა ცივად ეცემა. უყვარს თოვლივით ქაფის თამაში,მძიმე ოცნების ცაზე…
Read More » -
გალაკტიონ ტაბიძე – ციხის ნანგრევებთან
საღამო წყნარი, არე მშვიდი და იდუმალი.უკანასკნელი შუქები ურჩი.გარინდებული ბილიკები და ალუბალი.ცა ლურჯი, ასე უსაზღვროდ ლურჯი.გემშვიდობებით, მშობლიურო ჩვენო გორებო,თქვენც, ნანგრევებო ციხის…
Read More » -
გალაკტიონ ტაბიძე – ცად აზიდულა, ვით მარმარილო
ცად აზიდულა, ვით მარმარილო,მყინვარის თეთრად ნაკვეთი თავი;იქ სცურავს მთვარე, სცურავს მუქ ცაზე,ვით ოკეანის სივრცეზე ნავი.დარიალისა ვიწრო კლდეებშიბნელ ღამეს ითევს ბურუსი…
Read More »
