ქვა იყო და გამჩენისგან
არც არაფერს ელოდა,
მაგრამ მაინც სულდგმულივით
სუნთქვა ენატრებოდა.
იდგა თეთრი მარმარილო,
ფიქრი ნისლად წვებოდა,
“ადამიანს დამამსგავსე”
მხატვარს ევედრებოდა.
მოდიოდა თეთრი გოგო,
მერე დიდხანს რჩებოდა
და ნელ-ნელა ქვის ნატეხი
ქალ-ღმერთს ემსგავსებოდა.
ქვა იყო და სიცოცხლეზე,
სიყვარულზე ფიქრობდა,
თითქოს მართლა იცინოდა,
თითქოს მართლა ტიროდა.
დრომ თავისი გაიტანა,
მხატვრის თმებზეც დათოვა,
წავიდა და ქვადქცეული
უკვდავება დატოვა.
