- პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყველაფერი შეიძლება …
ყველაფერი შეიძლება მოხდეს:მთა მთას შეხვდეს, მზე მთის იქით მოხვდეს,ვარდი დაჭკნეს, როს ბულბული მოსხლტეს, –ყველაფერი შეიძლება მოხდეს. შეიძლება, როს დაბნელდეს არე,ხევებს…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყველაფერმა იცვალა ფერი
აჰა, ჩემს ირგვლივ ყველაფერმაიცვალა ფერი,ვარდ-ყვავილებით მოიქარგაწყაროს ნაპირი.მზისა სხივებით აფერადდაცისა ეთერი,ჭალაზე მწყემსის აღუღუნდამწუხარე სტვირი…წყნარმა ოცნებამ არემარეგარემოიცვა,შეამკო იგი ყვავილებითდა მორცხვი ვნებით,ვით მოჩვენება…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე შადრევნების ვედრება
ცამდე ალბათ ბევრჯერ ადისშადრევნების ვედრება,დამტვრეული სიფერადისსულით შემოთეთრება.ობოლ დობას, ვარდთა კონებს,დროთა ფუჭად სიოხრეს,იგი ისე ვერ იგონებს,რომ არ ამოიოხროს.
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყველგან დირიჟორად არის ინჟენერი
ციკლიდან „ეპოქა“ ქვეყნად სახლებია, ზღვაზე გემებია,ყველგან დირიჟორად არის ინჟენერი.არჩევს ხელსაწყოებს, დაუჩემებიაარტეზიანების გული ნაშენარი.მისით მანქანები აგუგუნდებიან,მისით რკინისგზები გადაიხლართება,მისით ხომალდები შორით ბრუნდებიან,რთული…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყვითელი ფოთოლი
შემოდგომისა ველურ ჰანგშიჭკნება ფოთოლი;ყმაწვილი გულიც უნუგეშოფიქრებით დნება, მაგრამ სხვა ფოთოლს აამწვანებსკვლავ გაზაფხული –და სიყმაწვილე კი არასდროსარ დაბრუნდება! ქვითინებს ქარი, თან…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყვითელი ფოთოლი (ბავშვობისას)
ბავშვობისას ყვითელ ფოთოლს მეძახოდნენ, ასე მახსოვს,მამსგავსებდენ სევდიან ფერს ვნების ტბიდან ამონაქსოვს… თქვენ სცდებოდით, მეგობრებო, მაშინ იყო ჩემში გულიგაზაფხულით მოელვარე და…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყინვის ძალა
ტალღა მიჰქროდა დიდი, ლაღი, თავისუფალი,შორს იტაცებდა მის გიჟურ სულს ზვირთების ქშენა,მაგრამ უეცრად გაქანებულს სწვდა ყინვის ძალი,ამ სიმაღლეზე გააქვავა და შეაყენა.
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყოველი დღე
ყოველი დღე ათარიღებსფართოდ გაშლილ შრომის ქებას,რომ მუდმივად იგი იღებსლეგენდარულ გამარჯვებას. თბილისს სიცხის ხურავს კალთა,სწვავს სახურავს, ხეთქავს კედლებს,მაგრამ დახეთ ორთქლმავალთაშემკეთებელ ქარხნის…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყორანი
ყოველთვის მგონია: გადიფრენს ყორანიდა სანთლებს ჩააქრობს თვალების ალვაში;თვალები, ეს ლოცვით დამწვარი ქალ-ვაჟი,წვალებით მოკვდება (ოხვრა, პასტორალი). ყოველთვის მგონია: ჩემს სახელს ნაცნობიაჩრდილი…
Read More » - პოეზია
გალაკტიონ ტაბიძე ყორანის ცრემლები
ყორანს ცრემლით უმძიმს უპე –როგორც შავი ყვავილი; დავიღუპე, დავიღუპე, –ისმის მისი ჩხავილი.ნისლი, წვიმა, თრთიან გარედუბინაო ბავშვები.მეცოდება ვიღაც მწარედ,ვიღაც ხელ-განაშვები.
Read More »
