თოვდა, ათოვდა თითქოს სინაზე
ზღვა – სახმელეთოს.
სანთელი ენთო მრგვალ მაგიდაზე,
სანთელი ენთო.
როგორც – ზაფხულში – ჯარი ფარვანთა,
ცეცხლს ეტრფის ახლოს,
თოვლიც ავსებდა ნელა, თანდათან,
ფანჯრის თხელ ჩარჩოს.
წრეები ჰგავდა ქარით მინაზელ
(მინაზე) თეთრ თოვლს.
სანთელი ენთო მრგვალ მაგიდაზე,
სანთელი ენთო.
შეუღლებულთა ჭერი – ნათელი,
ჩრდილებს დაეთმო –
ხელ–ფეხ–შერწყმულებს ჰრკავდა ნაკვთები –
ბედი საერთო.
ხმა იატაკზე კაკუნის ჰქონდა,
ფეხსაცმელს – ცვენილს.
წვეთ–წვეთ სდიოდა (სანთლიდან) ოთახს,
კაბაზე ცრემლი.
ყოველი გასცდა, ცის სპეტაკ საზღვრებს –
ჭაღარა – თეთრ თოვლს.
სანთელი ენთო მრგვალ მაგიდაზე,
სანთელი ენთო.
სანთლის ზურგს სცემდა მაცდური ხვატი:
ამოახველოს…
და ასდიოდა, ორი ფრთის ჭვარტლი,
თითქოს ანგელოზს.
მთელ თებერვალზე ასე ირაზმეს
ფიფქებმა ერთ დროს.
სანთელი ენთო მრგვალ მაგიდაზე,
სანთელი ენთო.
მთარგმნელი: ბექა ხერგიანი
Зимняя ночь
Мело, мело по всей земле
Во все пределы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
Как летом роем мошкора
Летит на пламя,
Слетались хлопья со двора
К оконной раме.
Метель лепила на столе
Кружки и стрелы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
На озаренный потолок
Ложились тени,
Скрещенья рук, скркщенья ног,
Судьбы скрещенья.
И падали два башмачка
Со стуком на пол,
И воск слезами с ночника
На платье капал.
И все терялось в снежной мгле
Седой и белой.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
На свечку дуло из угла,
И жар соблазна
Вздымал, как ангел, два крыла
Крестообразно.
Мело весь месяц в феврале,
И то и дело
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
Борис Пастернак, 1946
