ძმას
წარსულმა აქაც ხმა დამაწია,
ყეფს მანწიების ლეკვი ბუხულა,
მაშინ შორს იყო გაწამაწია,
ჯერ ისევ ენთო მამის ხუხულა.
ჩვენ დავაგუბეთ ლიპთან გუბურა,
თვალს გვადევნებდა თხმელის ჭინჭრაქა
და მერე უცებ ცა დაიბურა,
მამის ვენახი მთლად დაიჭრაქა.
ვინც კი მიმაჩნდა ჩემზე სულგრძელად,
ყველამ ინანა ქვეყნად გაჩენა,
ვენახს არავინ გამოუცელა
და ჩვენ არავინ გვკითხა დარჩენა.
