ზეცას ვეტრფი მონუსხული განთიადის თბილი მზით,
წუხილის ხმას ყრუდ მაგონებს დღით შემკრთალი თბილისი,
დილა თრთის და მტკვარზე ვხედავ იდუმალ და მოკლე ტივს,
ვრცელ ჰორიზონტს ჭმუნვით ვუმზერ მენესტრელი -პოეტი.
ახლოს კივის ელმავალი, ღრმა სიშორით ჩუმდება,
სისხამ დილის ცელქი სიო,გზად კვლავ შენარჩუნდება.
ცას ატყვია ვარსკვლავები, ფერგადასულ კვირტებად,
მე დღეს ვნახე პეიზაჟი,მხატვრებს გაუკვირდებათ.
დედამიწა ჯიბის სარჩულს მკვირცხლად გამოიხევს და
ცის თაღიდან ბადრმა მთვარემ ტრფობით გამოიხედა,
ლორთქ ბალახებს სისხლი უდუღთ,ცვარი არ შეიწოვეს,
ღრიანცელს ჰგავს გათენება,მთებო, არ შევიწროვდეთ.
მოხდენილად დგანან გასწვრივ,მარადმწვანე ნაძვები,
მათ ტოტებში დავცურავ და ციყვზე მარდად დავძვრები.
რიხით მეთქვა,დაუკრავდა ელვა–გრგვინვას მაესტრო,
მისტიურ, ბნელ აღტაცებით, რომ ქარისთვის გამესწრო.
შორეულ ცას მოეჭდობა ლურჯი ფარჩის ტილონი,
მძაფრ სიშორეს გადასწვდებახმა მზე- გალაკტიონის,
წითელ შუქთან ლევანდი დგას,ჟანგიანი მოპედით,
რას არ ფიქრობს,რას არ ხედავს,სარკმლებიდან პოეტი.
მგოსნის თვალებს აციმციმებს ცრემლის ზღვა-ამაზონი,
უსაზღვრო და უმიჯნოა ფიქრის დიაპაზონი,
მტკიცე გონში სხვა რწმენა და სხვა ცხოვრების გეზია,
ნაღვლიანი ხმით მეტყველებს ჩემი ღრმა პოეზია.
