იმპერატორმა – თქმულებაში ასეა ნათქვამი – შენ – ერთეულს, შენ – უბადრუკ ქვეშევრდომს, შენ – იმპერატორულ მზეს უშორესში განრიდებულ პაწაწინა ჩრდილს – სწორედ რომ შენ გამოგიგზავნა იმპერატორმა უწყება სასიკვდილო სარეცელიდან. მაცნე საწოლის წინ დააჩოქა და შენზედ საუწყებელი ყურში ძალიან ჩუმად ჩაუჩურჩულა. ეს იმდენად მნიშვნელოვანი იყო მისთვის, რომ მოსმენილი მაცნეს ისევ ყურთანვე გაამეორებინა. თავის დაკვრით დაუმოწმა ნათქვამის სისწორე. და თავისი სიკვდილის დამსწრე მაყურებელთა მთელი ერთობის თვალწინ – ყველა ხელისშემშლელი კედელი ჩამოშლილ იქნა და სულ ერთიანად აზანზარებულ კიბეებზე რკალად იმპერიის დიდებულნი განლაგდნენ –– მათ ყველას თვალწინ დაითხოვა იმპერატორმა მაცნე. მაცნე კი უმალ გაუდგა გზას; ღონიერი, დაუღალავი კაცი; ხან ერთი, ხანაც მეორე წინ გაშვერილი მკლავით მიიკვლევს გზას ზღვა ხალხში; წინააღმდეგობას როცა აწყდება, თავის მკერდზე გამოსახულ მზის ნიშანზე მიუთითებს; მასავით იოლად ვერავინ გაიკვლევს გზას; მაგრამ დიდია რიცხვი მოსახლეობისა; ბოლო არ უჩანს მათ საცხოვრისებს. მის წინ თავისუფალი სივრცე რომ გაშლილიყო, გამოფრინდებოდა შენკენ და მალე კიდეც გაიგონებდი მისი მუშტების აღმაფრთოვანებელ დარტყმებს შენ კარზე; მაგრამ, ნაცვლად ამისა, როგორ უშედეგოდ ირჯება ის. ჯერაც ყველაზე შიგნით მდებარე სასახლის ოთახებში მიიკვლევს გზას. ვერასოდეს გადავა ის ამ ოთახებს; და თუ გამოუვა მას ეს ყველაფერი, ამით ხომ მაინც ჯერ არაფერი იქნება მიღწეული. ქვევითკენ კიბეები ექნებოდა დასაძლევი – და რომც დაძლიოს, ეს მაინც არას არგებს, რადგანაც ეზოები ხალხით იქნებოდა ძალიან გადაჭედილი. ეზოების შემდეგ კი მეორე, გარე სასახლე; და კვლავაც კიბეები და ეზოები; და კიდევ ერთი სასახლე და ასე – უსასრულო ათასწლეულების მანძილზე; და მოხდა ისე, რომ ბოლოს და ბოლოს გაძვრა ყველაზე გარეთ მდებარე კარიბჭეში – მაგრამ ეს ვერც ვერასოდეს, ვერასოდეს მოხდება – მის წინაშე სატახტო ქალაქია განფენილი – სამყაროს შუაგული, თავიდან ბოლომდე თავის ლექში რომ ჩაძირულა. აქ ვერავინ გაიკვლევს გზას, მით უფრო მკვდრის უწყებით – შენ კი ზიხარ შენი ფანჯრის წინ და ი ს (|უწყება|) გეიმედება, როცა საღამო დგება.Eine kaiserliche BotschaftDer Kaiser – so heißt es – hat Dir, dem Einzelnen, dem jämmerlichen Untertanen, dem winzig vor der kaiserlichen Sonne in die fernste Ferne geflüchteten Schatten, gerade Dir hat der Kaiser von seinem Sterbebett aus eine Botschaft gesendet. Den Boten hat er beim Bett niederknieen lassen und ihm die Botschaft ins Ohr zugeflüstert; so sehr war ihm an ihr gelegen, daß er sich sie noch ins Ohr wiedersagen ließ. Durch Kopfnicken hat er die Richtigkeit des Gesagten bestätigt. Und vor der ganzen Zuschauerschaft seines Todes – alle hindernden Wände werden niedergebrochen und auf den weit und hoch sich schwingenden Freitreppen stehen im Ring die Großen des Reichs – vor allen diesen hat er den Boten abgefertigt. Der Bote hat sich gleich auf den Weg gemacht; ein kräftiger, ein unermüdlicher Mann; einmal diesen, einmal den andern Arm vorstreckend schafft er sich Bahn durch die Menge; findet er Widerstand, zeigt er auf die Brust, wo das Zeichen der Sonne ist; er kommt auch leicht vorwärts, wie kein anderer. Aber die Menge ist so groß; ihre Wohnstätten nehmen kein Ende. Oeffnete sich freies Feld, wie würde er fliegen und bald wohl hörtest Du das herrliche Schlagen seiner Fäuste an Deiner Tür. Aber statt dessen, wie nutzlos müht er sich ab; immer noch zwängt er sich durch die Gemächer des innersten Palastes; niemals wird er sie überwinden; und gelänge ihm dies, nichts wäre gewonnen; die Treppen hinab müßte er sich kämpfen; und gelänge ihm dies, nichts wäre gewonnen; die Höfe wären zu durchmessen; und nach den Höfen der zweite umschließende Palast; und wieder Treppen und Höfe; und wieder ein Palast; und so weiter durch Jahrtausende; und stürzte er endlich aus dem äußersten Tor – aber niemals, niemals kann es geschehen – liegt erst die Residenzstadt vor ihm, die Mitte der Welt, hochgeschüttet voll ihres Bodensatzes. Niemand dringt hier durch und gar mit der Botschaft eines Toten. – Du aber sitzt an Deinem Fenster und erträumst sie Dir, wenn der Abend kommt.
(მთარგმელი: დავით კირკიტაძე)
